PLATSLAAN

Ik schroom enigszins om een vraag te stellen, want daaruit zou kunnen blijken dat ik er geen hout van gesnapt heb. Degene die tegenover me zit, zou kunnen denken dat zijn verhaal me eigenlijk niet interesseert. Of erger nog, dat ik gewoon niet slim genoeg ben om deze materie te bevatten.

Het zal wel aan mij liggen. Want ik ben art-director. Een creatief. Ik denk in beelden, word nooit volwassen, leg niet voor-de-hand-liggende verbindingen en heb bovendien de concentratie van een bos uien.

Maar ik ben art-director. Te nieuwsgierig om iets niet te snappen, te trots om een slechte gesprekspartner te blijken en te gedreven om de vraag niet te stellen:

Wat bedoel je nou eigenlijk precies?
En eerlijk is eerlijk, soms heb ik (een deel van) het verhaal niet goed begrepen. Maar meestal merk ik dat degene die mij iets probeert uit leggen, de grootste moeite heeft om het zelf in een notendop te stoppen. Het zelf ook nog niet tot op het bot afgekloven heeft. Tsja, of hij is gewoon lang van stof en hoort zichzelf graag praten.

En daarom stel ik deze vraag zo graag. Net zolang totdat het hele verhaal is platgeslagen tot een korte, heldere, begrijpelijke kern. Want die kan ik onthouden. Die kan ik omzetten in een mooi concept. Een concept dat iedereen kan onthouden. Ik ben namelijk art-director.