S. A. M. E. N.

Mijn verhaal begint in september, toen ik als stageopdracht het projectmanagement op me nam voor het evenement Ottersummum in, hoe verassend, Ottersum. Een klein dorpje in Limburg met slechts 2300 inwoners. Een evenement waar 9 groepen in 9 e(e)tappes langs 9 restaurants gaan en daar een heerlijk gerechtje voorgeschoteld kregen onder het thema: Ottersum, centrum van de wereld. Elke restaurant had een eigen land als thema, dat terug kwam in de aankleding en in het gerechtje. ‘‘Welkom in Italië!’’ Stond er bijvoorbeeld op een deur. Echt stoer was het feit dat het evenement gedragen werd door 9 verenigingen uit het dorp! Het leverde elke vereniging bovendien 1.000 euro op voor de clubkas. 

Ik vind het bijzonder. In een tijd dat leefbaarheid in kleine dorpen achteruit holt, veel verenigingen opgeheven worden en de verenigingen die overblijven kijken naar de overheid om hen te helpen. Het lukt Ottersum om 300 man op de been te brengen en ook nog eens laat zien dat verenigingen voor zichzelf kunnen opkomen. Zij laten zien dat ze de overheid niet nodig hebben. Wat mij betreft kan voetbalclub Vitesse uit de eredivisie, die in totaal 75 miljoen euro (!!) overheidssteun ontving hier nog heel veel van leren. Natuurlijk moet je wel bereid zijn hier iets voor te doen. Om het te laten slagen moet je een paar mensen hebben die bereid zijn om de kar te trekken, die verantwoordelijkheid kunnen nemen, maar ook een band hebben met het dorp en haar mensen. Zo kwam ik erachter dat het mij als buitenstaander alleen nóóit gelukt was om dit van de grond te krijgen.

Maar hoe komt het dat het Ottersum wel lukt om het zelf op te lossen? Het antwoord hierop draait wat mij betreft om één woord: Samen. Samen organiseren, maar vooral: samen verantwoordelijk. Als je alleen samen het doel kunt bereiken MOET je wel samenwerken, hoewel ik dat negatief vind klinken. Tijdens Ottersummum kwamen de verenigingen bij elkaar over de vloer wat leidde tot nieuwe verbindingen. Zo waren de ouderen van de Zonnebloem biertjes aan het drinken met de jongeren van de carnavalsvereniging. Ik kom zelf uit Nijmegen, dat met haar 171.000 inwoners een enorme stad is, vergeleken met Ottersum. Ik kan me soms onzichtbaar en alleen voelen in de stad, maar in Ottersum kent iedereen elkaar en ben je nooit echt onzichtbaar, wat het ‘‘samen’’ ook makkelijker maakt. Daarom denk ik dat JUIST in de kleine dorpen de leefbaarheid helemaal niet achteruit hoeft te hollen. Dorpen bevinden zich in een perfecte positie om het tij te keren. Ze hoeven het alleen maar samen te doen. Ottersum geeft het perfecte voorbeeld.

Want iets wat je samen maakt, maak je niet kapot.

Kijk voor meer foto's en inspiratie op Facebook Ottersummum

"Dit verhaal heb ik verteld op het jubileumcongres van Vereniging Kleine Kernen Noord-Brabant. Tijdens dit congres waren er vertegenwoordigers en bestuurders uit 145 gemeenten aanwezig. Er werd gediscussieerd over de rol en de toekomst van de kleine leefgemeenschappen in Noord-Brabant. HAS studenten gaven korte pitches over stellingen waar daarna over gediscussieerd werd. De stellingen gingen over jongeren vs. ouderen, woningbouw en leefbaarheid in kleine dorpen. Ik mocht met mijn verhaal de ‘‘Brabant draait door’’ sessie openen." 

Anouk Boereboom