Van podiumvrees naar podiumbeest

Toen ik 21 jaar was besloot ik niet langer te dromen over een zangcarrière, maar het gewoon te gaan doen! Hoe langer ik zou wachten, hoe meer tijd er verloren zou gaan. En waarom zou ik daar voor kiezen, dacht ik toen. Daar heb ik tenslotte alleen mezelf mee!

Ik moest en zou

Als dreumes timmerde ik op iedere piano, gitaar en drumstel die ik tegenkwam. Samen met mijn moeder zong ik kinderliedjes. Met mijn vader speelde ik luchtgitaar op Michael Jackson. Ik viel in slaap met het geluid van een drumstel op de achtergrond. Toen ik oud genoeg was ging ik bij het kinderkoor en later ruilde ik mijn stem in voor een saxofoon. Dat jazz-geluid, die power, de vorm. Alles vond ik er mooi aan. Tevergeefs probeerden mijn ouders te sturen op gitaarles, want dan kon ik ook blijven zingen. Maar ik moest en zou saxofoon spelen!

Ik baalde van mezelf

En dat deed ik. Saxofoon spelen bracht me ontzettend veel. Maar het kon mijn verlangen naar zingen niet stillen. Iedere keer als ik een leeftijdgenoot op het podium zag zingen, deed het pijn. Gewoon omdat ik baalde van mezelf! Waarom ga ik daar niet staan? Ik denk dat ik het kan, maar ik durf het gewoon niet. Ik lag al drie weken wakker als ik een spreekbeurt moest geven, laat staan als ik moest gaan zingen voor een groep mensen.

Ik maakte een belofte

Iedere vier jaar deed ik mee aan een proms concert in mijn dorp. Als saxofonist, lekker veilig tussen 50 andere muzikanten. Op mijn achttiende zei ik in de euforie van het concert: “de volgende keer ga ik ook zangauditie doen!” Ik was 21 jaar toen de audities zich aandienden. Ik kreeg er buikpijn van. Lag er van wakker. Ik had gezegd dat ik auditie zou doen en dat wilde ik ook écht vanuit de grond van mijn hart. Maar ik wist niet hoe. Ik durfde het gewoon niet. Toch kon ik me er niet van weerhouden om op de website te gaan kijken. En voor ik het wist had ik me met mijn ogen dicht aangemeld. Het was gewoon een oergevoel. Ik moest het doen. Voor niemand anders dan mezelf!

Ik ging het gewoon doen

Strontzenuwachtig ging ik naar de auditie. Waar ben ik toch aan begonnen, dacht ik. Met lood in mijn schoenen liep ik de auditieruimte in. Daar zat Babz Verhoeven achter de piano. Bij haar voelde ik veiligheid, dat het niet perfect hoefde te zijn én dat ik gewoon mezelf moest zijn. Ik zong twee nummers van Anouk. Babz begeleidde mij op de piano. Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik genoot er ook van. Dit is wat ik wilde!

Ik huilde toen het me gelukt was

Van buiten was ik een stoere meid, van binnen niet. Dus toen ik in het magazijn van Albert Heijn opeens héél hard begon te huilen toen ik stiekem las dat ik door de audities heen was gekomen, stond iedere collega met verbazing toe te kijken. Ik was zó ontzettend blij. Eindelijk had ik een stap in de goede richting gezet. Eindelijk ga ik zingen!

Ik heb genoten

Eindelijk ging het dan gebeuren: het proms-concert. Het werd gewoon bijna zwart voor mijn ogen als ik er aan dacht, zo zenuwachtig dat ik was. Mijn vader voelde het perfect aan en zei: “Als je op het podium staat, dan moet je alles vergeten en genieten van het moment! Kies je ervoor om er niet van te genieten, dan had je het net zo goed niet kunnen doen.” Het was zo ver. Ik stond achter de coulissen en de band startte ‘Nobody’s Wife van Anouk’ in. Ik liep het lange podium op en voelde de zenuwen van mij afvliegen. Dit was het moment waar ik zó lang op had gewacht. En hier ging ik van genieten. Ik zette de eerste noot in en ging van podiumvrees naar podiumbeest. Nog nooit had ik me zo vrij gevoeld!

Ik wilde dit vaker beleven

Toen ik het één keer had ervaren, was er geen weg meer terug. Dit was wat ik wilde. Al moest ik nog héél veel angsten overwinnen. Ik wilde dit vaker beleven! En dat deed ik. Met mijn coverband REPOP zet ik festivals, kermissen en bruiloften op z’n kop. Wat ben ik blij dat ik destijds de keuze heb gemaakt om het gewoon te gaan doen. Het heeft mijn leven zoveel rijker gemaakt.

Ik gun het jou ook!

En die ervaring ‘dromen, durven, doen’ gun ik jou ook. Blijf niet wachten totdat het op jouw pad komt, maar ga zelf achter het stuur zitten. Pas dan kun je jouw dromen écht waarmaken!